Wiersz “Grób Agamemnona” stworzony został w roku 1839, jako fragment “Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu”, a do stworzenia go zainspirował Słowackiego pobyt w greckiej budowli, która uznawana była za wspomniany grobowiec, a w rzeczywistości była skarbcem Atreusza.
Wiersz “Koniec wieku XIX” powstał w 1894 roku jako część drugiego tomu “Poezji” i można go uznawać za swego rodzaju manifest światopoglądowy twórców Młodej Polski.
“Pokolenie (Wiatr drzewa spienia)” to utwór należący do dzieł, które powstały w trakcie wojny, a dokładniej 26 lipca 1943 roku i opowiada o losach swojego pokolenia, uwikłanego w tragiczny konflikt zbrojny, który na zawsze zmienił – lub zakończył – ich życia.
Mikołaj Sęp Szarzyński żył w czasach przełomu renesansu i baroku i łączony jest z obiema epokami. Tworzył zarówno w języku polskim, jak i w łacinie. Gdy mówi się o Sępie Szarzyńskim, to zazwyczaj wspomina się także o poezji metafizycznej. W jego utworach pojawia się poczucie niepewności i braku stabilizacji w codziennym, ludzkim życiu.
Utwór “Fortepian Szopena” powstał na przełomie lat 1863 i 1864 i inspirowany jest spotkaniem Chopina z Norwidem, oraz zniszczeniem przez rosyjskich żołnierzy fortepianu siostry kompozytora.
Utwór „Pytasz, co w moim życiu” autorstwa Jana Lechonia pochodzi z wydanego w 1920 roku tomiku poetyckiego pod tytułem „Karmazynowy poemat”. Utwór podejmuje temat dwóch niezwykle ważnych dla człowieka wartości: miłości oraz śmierci. Zrównuje i łączy je ze sobą w niezwykły sposób, tworząc z obu uczuć nierozerwalną kombinację, rządzącą całym bytem ludzkim.
Miasto wydaje się bardzo starym wytworem ludzkości, w rzeczywistości jednak stanowi niewielki wycinek naszej wspólnej historii. Zaczynało jako kilkanaście budowli mieszkalnych, religijnych i administracyjnych, skupionych razem dla obrony oraz lepszej koordynacji.
Krzysztof Kamil Baczyński to poeta z tak zwanego pokolenia Kolumbów, czyli twórców, których młodość i wejście w dorosłość przypadły na czasy II wojny światowej.
Wiersz „Z Tatr” został napisany przez Juliana Przybosia 1 lipca 1933 roku, zaś wydany w finalnej wersji w zbiorze „Miejsce na ziemi” w 1945 roku. Utwór został napisany ku pamięci taterniczki, Marzeny Skotnicówny.
Bolesław Leśmian to poeta, o którym mówi się przede wszystkim w kontekście jego mocnego zakorzenienia w tradycji Młodej Polski. Jego dzieła wpisywały się w tamten okres, ale tworzył także w dwudziestoleciu międzywojennym.