„Treny” Jana Kochanowskiego to zbiór niezwykle wyróżniający się na tle innych utworów tego samego gatunku literackiego. Mimo zachowania tradycyjnego epicedium – układu tematycznego (co zbliża je do trenów klasycznych), autor zdecydował o stworzeniu trenów na cześć swojej zmarłej, maleńkiej córki, co zdecydowanie kłóci się z dotychczasowym ujęciem tematu.
Tren jest utworem lirycznym, o charakterze refleksyjno-żałobnym. Wyraża ból po stracie zmarłej osoby, pochwałę jej zasług i poświęcenia. Pociesza i napomina do zachowania pamięci o nieboszczyku. Treny wywodzą się ze starogreckiej pieśni lamentacyjnej. Tworzone były na cześć wielkich bohaterów, ważnych polityków, ludzi honoru, których pamięć powinna zostać wieczna. Jan Kochanowski stworzył zbiór dziewiętnastu trenów na część swojej zmarłej we wczesnym dzieciństwie córki Urszulki.
Jan Kochanowski to jedna z najpopularniejszych postaci polskiego renesansu. Pisał pieśni, fraszki, tragedię, tworzył przekłady psalmów, a także jest autorem trenów, które powstały na cześć jego zmarłej we wczesnym dzieciństwie córki Urszulki (Orszulki). Zbiór „Treny” zawiera łącznie dziewiętnaście utworów o tematyce refleksyjno-żałobnej.
Wisława Szymborska to wybitna postać polskiej literatury. Laureatka Nagrody Nobla, członkini Związku Literatów Polskich, redaktorka, poetka, a przede wszystkim kobieta, która za pomocą języka przystępnego, potocznego, codziennego potrafiła sięgać po tematy związane z życiem każdego człowieka, jego rolą społeczną, przemijaniem, sensem życia, ludzką naturą. W 1976 roku napisała wiersz „Portret kobiecy”, który jest doskonałym przykładem jej charakterystycznej twórczości i stylu pisania.
Tren to liryczny utwór o charakterze refleksyjno-lamentacyjnym, który wywodzi się ze starogreckiej poezji funeralnej. Jan Kochanowski napisał ich dziewiętnaście i zawarł w jednym zbiorze, powstałym po śmierci jego córki Urszulki. Treny mają na celu wyrażenie smutku i rozpaczy po czyjejś śmierci, ale także podkreślenie jej cnotliwości i wspaniałych cech. Zwykle tworzono je na cześć wielkich bohaterów, osób niezwykle zasłużonych.
Jan Kochanowski to jeden z najwybitniejszych literatów polskich epoki renesansu. Chociaż kojarzymy jego twórczość z filozofią stoicką i wiarą w Boga, to tragiczne wydarzenie z jego życia, jakim niewątpliwie była śmierć ukochanej córki Urszulki, doprowadziła do kryzysu światopoglądowego i filozoficznego. Ku jej czci stworzył zbiór „Trenów” składających się z dziewiętnastu utworów, które wyrażają refleksje, ból po stracie i żałobę poety-ojca.
Urszula Kochanowska była córką Jana Kochanowskiego, której śmierć w wieku zaledwie dwóch i pół roku zainspirowała poetę do napisania „Trenów”. Utwory te są jedynym źródłem informacji na temat dziewczynki, istnieją więc pewne przypuszczenia, że może być ona fikcyjną postacią literacką.
Julian Przyboś to polski poeta, który rozpoczął swą twórczość w latach 20tych XX wieku. Pierwsze utwory literata przejawiają przede wszystkim fascynację techniką, procesami twórczymi, pracą rzemieślników. W jego wierszach widać silną inspirację postacią i twórczością Tadeusza Peipera – innego znanego poety, który skupiał się na nowoczesności i wszystkim co wiąże się z „trzy razy m”- media, masa, maszyna. Przyboś zaczął określać samego siebie, poetę, jako robotnika pracującego słowem.
Julian Tuwim zadedykował wiersz „Przy okrągłym stole” swojej żonie Stefanii. Mimo licznych przeciwności losu, chorób oraz kryzysów wywołanych alkoholizmem literata, pozostali razem aż do jej śmierci. Wiersz zyskał na sławie dzięki aranżacji i wykonaniu przy akompaniamencie muzycznym przez Ewę Demarczyk. W jej wykonaniu utwór nosi tytuł „Tomaszów”. Chodzi o Tomaszów Mazowiecki – miejsce z którego pochodziła ukochana Juliana Tuwima.
Cyprian Kamil Norwid to polski literat, nazywany czwartym wieszczem narodowym. Tworzył w późnym romantyzmie, jednak w jego utworach zauważymy także wiele cech parnasizmu i klasycyzmu. Większość swojego życia spędził za granicą, a wiersz „Larwa” powstał w latach 1861-1862, najprawdopodobniej po jego wizycie w Londynie, gdzie przez jakiś czas utrzymywał się z działalności artystycznej.
