Przedmiotem niniejszego komentarza jest „Tren III” autorstwa renesansowego poety Jana Kochanowskiego. Autor, posługując się kreacją cierpiącego ojca z powodu zmarłej córki, dąży do wypracowania pewnego nowego oglądu świata, religii i postaw życiowych.
Stała obecność poezji Jana Kochanowskiego w literaturze polskiej jest najlepszym dowodem na jej ponadczasowy wymiar. Przeszło cztery wieki nieustającej sławy są potwierdzeniem słów zawartych w „Pieśni XXIV Ksiąg Wtórych”: „Nie umrę”. Rzeczywiście, poezja renesansowego artysty nie tylko przetrwała do dzisiejszych czasów, lecz jest częstą inspiracją dla współczesnych poetów.
Pieśń IX z Ksiąg Pierwszych zalicza się do tej ostatniej kategorii. Najsłynniejszy polski poeta renesansu zastanawia się w pieśni nad kwestią szczęścia w życiu, a także rozstrzyga zalety stoicyzmu oraz epikureizmu, czyli dwóch odrębnych od siebie nurtów filozoficznych powstałych w starożytnej Grecji, po raz pierwszy złączonych w poezji przez wspomnianego już Horacego.
„Treny” Jana Kochanowskiego „kłują”, ale jakże mogłyby nie „kłuć”, skoro są rezultatem najdotkliwszego pasma rozczarowań, złożonego cierpienia.
„Tren V” autorstwa Jana Kochanowskiego to jeden z cyklu dziewiętnastu utworów, w których podmiot liryczny opłakuje swoją zmarłą córkę. W tym przypadku osobę mówiącą możemy utożsamiać z autorem, ponieważ teksty powstały w bezpośredniej reakcji na przedwczesne odejście Orszulki, ukochanej córki poety.