Dokładna data narodzin Mirona Białoszewskiego jest nieznana – wskazuje się na 30 czerwca lub 30 lipca 1922 roku. Studiował na tajnym Uniwersytecie Warszawskim na kierunku filologia polska, którego jednak nigdy nie ukończył. Wraz z poetą Stanisławem Swenem Czachorowskim współtworzył konspiracyjny Teatr Swena. Podczas drugiej wojny światowej brał udział w akcji Burza w ramach powstania warszawskiego, za co został złapany wspólnie z ojcem przez nazistów i wywieziony do przejściowego obozu w Pruszkowie. Stamtąd przetransportowano ich do tymczasowego obozu w Lamsdorf. W trakcie podróży na prace do Opola, uciekli z transportu, skrywając się najpierw w Częstochowie, a potem w Warszawie. Początkowo pracował na poczcie, lecz szybko zajął się pisaniem – tworzył dla czasopism „Kurier Codzienny”, „Wieczór Warszawy”, „Wieczór Warszawy” czy „Świat Młodych”. Z tego ostatniego został wyrzucony za naruszenie obyczajów – na jaw wyszedł związek z wieloletnim partnerem – malarzem Leszkiem Solińskim.
W 1955 roku Miron Białoszewski zadebiutował na łamach czasopisma „Życie Literackie”. Wspólnie z Bogusławem Choińskim i Lechem Emfazym Stefańskim powołał Teatr na Tarczyńskiej, gdzie wystawiali sztuki swojego autorstwa. Teatr mieścił się w prywatnym mieszkaniu Lecha, przez krytyków będąc określanym mianem „najbardziej awangardowego” w ówczesnej rzeczywistości. W 1956 roku ukazał się debiutancki tomik poety – Obroty rzeczy. Powstawały kolejne – Rachunek zachciankowy (1959) oraz Mylne wzruszenia (1961), które zyskały przychylność krytyki i spowodowały rozgłos poety. Po zamknięciu działalności z Teatrem na Tarczyńskiej, założył kolejny – Teatr Osobny – współtworzony z Ludwikiem Heringiem. W 1970 roku opublikował spisane przeżycia wojenne, które zawarł w debiutanckiej prozie zatytułowanej Pamiętnik z powstania warszawskiego. Nie zapomniał jednak o poezji, nadal aktywnie publikował wiersze w tomikach: Było i było (1965), Wiersze (1976), Odczepić się (1978), Wiersze wybrane i dobrane (1980). Między czerwcem 1975 roku a majem 1976 roku prowadził dziennik nazywany Chamowem, którego fragmenty pokazywał w wydawanych tomach. Miron Białoszewski przeszedł kilka zawałów serca, zmarł w wyniku powikłań po jednym z nich, 17 czerwca 1983 roku w Warszawie.